Τον Απρίλιο του 711, οι μουσουλμάνοι είχαν ήδη εξαπλωθεί σε όλες τις Αφρικανικές χώρες της Μεσογείου μέχρι και το σημερινό Μαρόκο, έχοντας δημιουργήσει το Χαλιφάτο των Ομεϋαδών. Τότε, υπό τις εντολές του Χαλίφη Ουαλίντ του Πρώτου, ο Στρατηγός Ταρίκ Ιμπν Ζιγιάντ, περνάει τον Πορθμό του Γιβραλτάρ και αποβιβάζεται με τον στρατό του στις νότιες ακτές της σημερινής Ισπανίας. Από τότε, αρχίζει η επέλαση των μουσουλμάνων προς την Ιβηρική Χερσόνησο, φτάνοντας στην κατάκτηση των νότιων δύο τρίτων της χερσονήσου, δημιουργώντας το Χαλιφάτο της Κόρδοβα. Κατά την εξάπλωση των μουσουλμάνων στην Ιβηρική, δημιουργήθηκε ο μύθος της Αντίλιας ή αλλιώς της Νήσου των Εφτά Πόλεων. 
Σύμφωνα με τον μύθο, το 714 περίπου, ο Αρχιεπίσκοπος του Πόρτο μαζί με άλλους έξι επισκόπους και τους ενορίτες τους, εγκατέλειψαν τις ακτές τις Ιβηρικής Χερσονήσου, κατευθυνόμενοι δυτικά προς τον Ατλαντικό, προκειμένου να αποφύγουν την αιχμαλώτιση τους από τους Μουσουλμάνους. Έφτασαν σε ένα νησί όπου εκεί έκαψαν τα πλοία τους για να αποκόψουν κάθε επαφή με την κατακτημένη πια πατρίδα τους. Ο μύθος έλεγε πως το νησί αυτό, βρισκόταν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού Ωκεανού, που τότε κανείς δεν γνώριζε τα όρια του και πως σε αυτό οι επίσκοποι δημιούργησαν εφτά πόλεις. Κατά τον Μεσαίωνα, είχαν δημιουργηθεί διάφοροι μύθοι για την ύπαρξη αγνώστων νησιών στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, εμπνευσμένοι από τις αναφορές του Ομήρου για τις Νήσους των Μακάρων, του Πλάτωνα για την Ατλαντίδα, του Πτολεμαίου και του Πλίνιου για την ύπαρξη νησιών πέρα των Ηράκλειων Στηλών και άλλων. Οι μύθοι αυτοί, πιθανότατα να άρχισαν να αποκτούν μια πραγματική υπόσταση από τις αναφορές διάφορων θαλασσοπόρων της εποχής, που μπορεί να είχαν παρασυρθεί με τα πλοία τους ανοιχτά του Ατλαντικού ώστε να εντοπίσουν κάποιο από τα νησιά των Αζορών η της Μαδέρα, χωρίς παρόλα αυτά να μπορέσουν να τα εντοπίσουν ή να τα προσεγγίσουν ξανά, καθώς η Ναυσιπλοΐα πριν την Εποχή των Ανακαλύψεων, δεν είχε φτάσει ακόμα στο επίπεδο για πολυήμερα ταξίδια στα ανοιχτά του ωκεανού.
Η ονομασία Αντίλια είναι πορτογαλική και προέρχεται από τις λέξεις “αντί” και “ίλια” (ilha στην πορτογαλική σημαίνει νησί). Η ακριβής μετάφραση στα ελληνικά είναι “αντινήσος”. Στην περίπτωση αυτή, η ονομασία έχει την έννοια του νησιού που βρίσκεται στην άλλη άκρη του ωκεανού. Το νησί της Αντίλλα το βλέπουμε πρώτη φορά σε χάρτη το 1424, στον παγκόσμιο χάρτη του Βενετού χαρτογράφου Ζουάνε Πιτσιγκάνο. Ο Πιτσιγκάνο, στα ανοιχτά του άγνωστου Ατλαντικού Ωκεανού, λίγο ανατολικότερα από εκεί που στην πραγματικότητα βρίσκονται οι Αζόρες, είχε σχεδιάσει το νησί της Αντίλια με κόκκινο χρώμα σε σχήμα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο, σημειώνοντας δίπλα την φράση “ista ixolla dixemo antilia” που αποδίδεται στα ελληνικά ως “το νησί αυτό ονομάζεται Αντίλια”. Στις ακτές του, είχε σχεδιάσει εφτά εσοχές οι οποίες προφανώς ήταν τα λιμάνια των εφτά πόλεων. Στον ίδιο χάρτη, βορειότερα από την Αντίλια, ο Πιτσιγκάνο είχε σχεδιάσει ένα νησί παρόμοιου σχήματος με την Αντίλια αλλά μικρότερο, το οποίο ονόμασε Σατανάζες, Μια ονομασία που αποδίδεται ως Δαίμονες (δηλαδή, το νησί των Δαιμόνων). Δίπλα από το νησί Σατανάζες, υπάρχει ένα μικρό νησί σε σχήμα καβουκιού χελώνας ενώ δυτικότερα της Αντίλιας υπάρχει ένα ακόμη μικρότερο νησί. Ο σχεδιασμός των τεσσάρων αυτών νησιών από τον Πιτσιγκάνο, δεν προήλθε βέβαια από γεωγραφικές πληροφορίες εξερευνητών αλλά ήταν ένας αυθαίρετος σχεδιασμός με βάση τους μύθους τις εποχής. Τα τέσσερα αυτά νησιά, θα τα αντιγράψουν και άλλοι χαρτογράφοι της εποχής δίνοντας τους παρόμοιο σχήμα με εκείνο που τους είχε δώσει ο Πιτσιγκάνο, με την διαφορά πως θα τα ομαδοποιήσουν σαν ένα αρχιπέλαγος δίνοντας την ονομασία της Αντίλια.
Στις 2 Ιανουαρίου του 1492, οι Ισπανοί εκτοπίζουν τελείως τους Μουσουλμάνους από την Ιβηρική Χερσόνησο με την κατάληψη της Γρανάδα. Οι Καθολικοί Βασιλιάδες της Ισπανίας, βλέποντας τους Πορτογάλους να έχουν φτάσει στο νότιο άκρο της Αφρικής και να πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο στην ανακάλυψη του θαλάσσιου δρόμου προς την Ινδία, αποφασίζουν να εγκρίνουν μετά από χρόνια την πρόταση του Χριστόφορου Κολόμβου και να του επιτρέψουν να πλεύσει δυτικά προς τον άγνωστο ωκεανό, πιστεύοντας πως θα φτάσει στις ανατολικές ακτές της Ασίας. Το 1492, κατά το πρώτο του ταξίδι, ο Κολόμβος διασχίζει τον Ατλαντικό Ωκεανό και ανακαλύπτει τα πρώτα νησιά των Μπαχάμες, της Κούβα και της Ισπανιόλα, πιστεύοντας πως είχε φτάσει σε κάποιο αρχιπέλαγος της Ασίας. Κατά το δεύτερο του ταξίδι, ο Κολόμβος ανακάλυψε και άλλα νησιά στην περιοχή ονομάζοντας τα όλα μαζί Δυτικές Ινδίες. Κατά την συνέχεια των εξερευνήσεων στην περιοχή, ο μύθος της Αντίλιας δεν επαληθεύτηκε αφού δεν βρέθηκε κανένα νησί στην περιοχή με χριστιανούς ή με τις περιγραφές των χαρτών του 15ου αιώνα. Η ονομασία όμως υιοθετήθηκε από τους Ευρωπαίους για τα νησιά που ανακαλύφθηκαν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού ονομάζοντας τα Αντίλλες, όπως ονόμασαν και ως Θάλασσα των Αντιλλών την Καραϊβική Θάλασσα. Σήμερα, ως Αντίλλες ονομάζονται όλα τα νησιά που βρέχονται από την Καραϊβική Θάλασσα, χωρισμένα σε ομάδες. Τις Μεγαλύτερες Αντίλλες και τις Μικρότερες Αντίλλες. Οι Μεγαλύτερες Αντίλλες, είναι τα νησιά της Κούβας, της Ισπανιόλας, της Τζαμάικα, του Πουέρτο Ρίκο και τον Νήσων Κέιμαν. Στις Μικρότερες Αντίλλες ανήκουν όλα τα υπόλοιπα νησιά δυτικότερα αλλά και νοτιότερα των μεγαλύτερων Αντιλλών.
Για το κατά πόσο θα μπορούσε να είναι αληθινός ο μύθος της Αντίλιας, δεν είναι καθόλου απίθανο οι εφτά επίσκοποι με κάποιους πιστούς χριστιανούς να μπήκαν σε κάποια πλοία και να ανοίχτηκαν στον ωκεανό προκειμένου να αποφύγουν την αιχμαλωσία ή και την σφαγή από τους Μουσουλμάνους. Το να διέσχισαν όμως τον ωκεανό, ήταν πρακτικά αδύνατο αφού τα πλοία της εποχής δεν είχαν την ικανότητα να πλέουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα μακριά από την στεριά.
